Niko de Wit maakte dit beeld in een periode waarin hij zich uitdrukte in een archaïsche beeldtaal. Geïnspireerd door vormen afkomstig uit de heraldiek, ontwierp hij een object dat is opgebouwd uit twee complementaire volumes. Deze staan in contrast tot elkaar: het zware uitdijende, naar de aarde gerichte ‘schild’ wordt geflankeerd door het lichte, opwaarts gerichte ‘spie’, dat bijna van het grondvlak loskomt. Door die contrastwerking vullen de beide objecten elkaar aan; het ene object is als het ware niet af zonder de nabijheid van zijn tegenpool. Daadoor ontstaat een hechte relatie tussen de twee elementen, waarbij de tussenliggende ruimte tot een vaste vorm gefixeerd wordt, als een negatief volume.