Op het eerste gezicht lijkt het misschien vreemd dat de opdracht tot het ontwerpen van een decoratieve aankleding van een gebouw geresulteerd heeft in een kunstwerk dat helemaal los van het gebouw staat. Maar ondanks die afstand is er toch sprake van een hechte relatie tussen die twee: de vorm van het kunstwerk, een afgeknotte prisma, is afgeleid van de dakvorm van de sporthal en een dergelijke verwantschap bestaat ook voor wat de kleur betreft. Door enkele karakteristieken van een gebouw te ‘citeren’ in een vrijstaand kunstwerk ontstaat er een binding tussen dat gebouw en zijn omgeving. Dat streven naar binding of integratie komt ook tot uitdrukking in de bestrating aan de voor- en achterzijde van het object: het motief van de afgeknotte prisma keert daarin opnieuw terug. Daardoor is het kunstwerk visueel stevig verankerd met de plaats waar het staat.